ธรรมดา ไม่สูงค่า มิต้อยต่ำ
เพียงลำนำ ตามธารา ฝ่าขุนเขา
เพียงหิ่งห้อง มีเพียงแสง อันบางเบา
ที่ปัดเป่า ความมืดมิด ในฝูงชน
เป็นเจ้าหญิง ผู้เดียวดาย ใต้ความเหงา
มีเพียงเงา ซ่อนกาย คลายหมองหม่น
มีเพียงหวัง มีพลัง ให้สู้ทน
ฝ่าลมฝน รอฝัน วันสวยงาม
เดินทางไป ตามลำพัง ยังทนสู้
แม้ลำบาก ดั่งผุ้ฝ่าขวากหนาม
อุดมการณ์ เด็กน้อย เป็นนิยาม
จะเดิมตาม รอยฝัน วันเป็นจริง
บทความ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น